Την είδα πρώτη φορά τεσσάρων χρονών...
Ο παππούς μου την έδειξε , θυμάμαι τότε που φοβόμουν τα σκοτάδια σαν παιδάκι που ήμουν να μου λέει …. Σήμερα η γιαγιά θα μας στρώσει να κοιμηθούμε στην αυλή κάτω από τα πεύκα και θα δούμε τον ουρανό , μου είπε ….έτσι και έγινε …. Θυμάμαι την πρώτη φορά που κοίταξα ψηλά και είδα το έναστρο ουρανό του 1972 κάπου στην Σαλαμίνα …τότε που δεν υπήρχε ρεύμα και τα ψυγεία μας δούλευαν με πάγο …. Αυτό που βλέπεις μου είπε παιδί μου είναι το φόρεμα της που λαμπυρίζει , είναι το φόρεμα της Ελλάδας μας , να την αγαπάς την Ελλάδα μας αγόρι μου , θυμάμαι τα λόγια του ….. εκεί την είδα , και μαγεύτηκα από το λαμπύρισμα των άστρων που ήταν κεντημένα στο όμορφο ρούχο της ….. εκεί γεννήθηκα μαζί της ….. αυτή είναι η μεγάλη μάνα μας ….. να την σέβεσαι και να την προστατεύεις μου είπε πριν χαθώ στην αγκαλιά του μορφέα …… και στην ζεστή αγκαλιά της μάνας Ελλάδας…..!
Την δεύτερη φορά που την είδα ήταν να περπατάει στα βουνά και στους κάμπους της Αρκαδίας και στο πέρασμα της να φυτρώνουν πολύχρωμα λουλούδια σε κάθε της βήμα …..δίπλα της οι μέλισσες , τα πουλιά , και τα ζώα του δάσους να τραγουδάνε παιάνες χορεύοντας ολόγυρα της , τα δέντρα να λυγάνε τις κορφές τους από τον ψίθυρο του ανέμου υποκλινόμενα σε αυτή την χάρη και την ομορφιά της …και αυτή να χαμογελά με αυτό το πανέμορφο χαμόγελο ….. και ο ήλιος να στεφανώνει τα κατάξανθα μαλλιά της , τα στολισμένα με γιασεμιά και με κρίνα ……!
Την τρίτη φορά που την είδα ήταν στα είκοσι μου …. Μια όμορφη παρουσία να κάθετε σκεφτηκή δίπλα σε μια πηγή του Ολύμπου και από το γόνατό της να τρέχει αίμα … με κάλεσε να την βοηθήσω ….. που χτύπησες την ρώτησα ….. γλίστρησα στην καμένη γη ,και στην αδιαφορία των ανθρώπων για αυτό τον τόπο …δεν είμαι μαθημένη να περπατώ στα κακοτράχαλα αποκαΐδια και στα σπασμένα μνήματα των ηρώων μου….! Τους προστάτεψα αυτούς τους ανθρώπους …. Τους έδωσα την αγάπη μου …. Τους έδωσα γνώσεις , τέχνες , πολιτισμό , προϋποθέσεις να φτάσουν ψηλά με φιλοσοφία, με ένδοξη ιστορία και νίκες σε άσπονδους εχθρούς , και αυτοί….. αυτοί …..ενα δάκρυ κύλησε από τα μάτια της και πέφτοντας στη γη φύτρωσαν μικρά ανθάκια που μετά από λίγο μαράθηκαν ….. δεν το έκαναν από κακία της είπα …ίσως από άγνοια …θέλησα να δικαιολογηθώ ! αμέσως μετά σηκώθηκε και βυθισμένη στις σκέψεις της απομακρύνθηκε κουτσαίνοντας αλλά όμορφη όπως πάντα ….. μου ήλθαν μνήμες από τα λόγια του παππού μου ,πριν χρόνια ….να την προστατεύεις την Ελλάδα μας να την σέβεσαι μου είχε πει ….χωρίς να προλάβω να της πω συγνώμη είχε χαθεί σε μια συστάδα του δάσους αφήνοντας με μόνο……. Έκτοτε δεν την ξαναείδα ….!
Σήμερα σηκώνω τα μάτια ψηλά αλλά δεν βλέπω τα άστρα από το φόρεμα της ….. κοιτάζω ολόγυρα και βλέπω αδιάφορους ανθρώπους να τρέχουν βιαστικά δεξιά αριστερά με σκυμμένο το κεφάλι από προβλήματα …. Κατακτητές να καταστρέφουν κάθε κομμάτι αυτού του τόπου για την ικανοποίηση της απληστίας και ματαιοδοξίας τους ….να πουλάνε και να αγοράζουν κάθε κομμάτι αυτής της Γής ….ανθρώπους να ασεβούν στα σύμβολά της …. Να μην μιλάνε τη γλώσσα της …. Να βυθίζονται σε μια μοναξιά και σήψη και όλο αυτό να έχει μια δυσοσμία θανάτου ….. γυρνάω από τόπο σε τόπο ψάχνοντας για εκείνη …ψάχνοντας για την Ελλάδα μου που τόσο αγαπώ ….. φευγαλέα μου έρχεται κάπου κάπου η μυρωδιά από το άρωμα της όμως χάνετε μπερδεμένη με τις φωτιές που κατάκαινε κάθε γωνιά της πατρίδας μου …… άλλες φορές έχω την εντύπωση ότι βλέπω την άκρη από το πέπλο της …. Μα μπαίνει μπροστά η ασέβεια και τα θεόρατα κτήρια των μεγιστάνων του πλούτου ….. όμως …. Εκεί στα όνειρα μου είναι πάντα όπως παλιά …όπως την πρώτη φορά που την πρωτοείδα ….. αγέρωχη …λυγερόκορμη …..λουσμένη με το φώς των αστεριών , να τραγουδάει ύμνους για τους πεσόντες ήρωες της φυλής μας ….. να περπατά στα βουνά και τις ράχες της Κρήτης , του Πηλίου , του Ολύμπου ….. να λούζετε στα καταγάλανα νερά των πελάγων μας …. ! την βλέπω κάθε φορά στο ανέμισμα της σημαίας του πατέρα Ιωσήφ (Χρήστου μπαϊρακτάρη) να χαιρετίζει και να εμψυχώνει τα παλληκάρια μας με τα σιδερένια πουλιά …τους αετόκαρδους….! Την βλέπω στους Δελφούς , το Σούνιο , την Ολυμπία να καταθέτει φόρο τιμής στον Λεωνίδα , στον Αλέξανδρο και τον Καραϊσκάκη….. και στα μάτια ,σαν σπίθα ….. απλών μα καθαρών ανθρώπων ….. θέλω να την βλέπω στα μάτια κάθε έλληνα αδελφού μου ….. κάθε Έλληνα αδελφού μου καθώς αφήνομαι άλλη μια φορά στην αγκαλιά του μορφέα …ελπίζοντας και προσμένοντας …….!
Ο παππούς μου την έδειξε , θυμάμαι τότε που φοβόμουν τα σκοτάδια σαν παιδάκι που ήμουν να μου λέει …. Σήμερα η γιαγιά θα μας στρώσει να κοιμηθούμε στην αυλή κάτω από τα πεύκα και θα δούμε τον ουρανό , μου είπε ….έτσι και έγινε …. Θυμάμαι την πρώτη φορά που κοίταξα ψηλά και είδα το έναστρο ουρανό του 1972 κάπου στην Σαλαμίνα …τότε που δεν υπήρχε ρεύμα και τα ψυγεία μας δούλευαν με πάγο …. Αυτό που βλέπεις μου είπε παιδί μου είναι το φόρεμα της που λαμπυρίζει , είναι το φόρεμα της Ελλάδας μας , να την αγαπάς την Ελλάδα μας αγόρι μου , θυμάμαι τα λόγια του ….. εκεί την είδα , και μαγεύτηκα από το λαμπύρισμα των άστρων που ήταν κεντημένα στο όμορφο ρούχο της ….. εκεί γεννήθηκα μαζί της ….. αυτή είναι η μεγάλη μάνα μας ….. να την σέβεσαι και να την προστατεύεις μου είπε πριν χαθώ στην αγκαλιά του μορφέα …… και στην ζεστή αγκαλιά της μάνας Ελλάδας…..!
Την δεύτερη φορά που την είδα ήταν να περπατάει στα βουνά και στους κάμπους της Αρκαδίας και στο πέρασμα της να φυτρώνουν πολύχρωμα λουλούδια σε κάθε της βήμα …..δίπλα της οι μέλισσες , τα πουλιά , και τα ζώα του δάσους να τραγουδάνε παιάνες χορεύοντας ολόγυρα της , τα δέντρα να λυγάνε τις κορφές τους από τον ψίθυρο του ανέμου υποκλινόμενα σε αυτή την χάρη και την ομορφιά της …και αυτή να χαμογελά με αυτό το πανέμορφο χαμόγελο ….. και ο ήλιος να στεφανώνει τα κατάξανθα μαλλιά της , τα στολισμένα με γιασεμιά και με κρίνα ……!
Την τρίτη φορά που την είδα ήταν στα είκοσι μου …. Μια όμορφη παρουσία να κάθετε σκεφτηκή δίπλα σε μια πηγή του Ολύμπου και από το γόνατό της να τρέχει αίμα … με κάλεσε να την βοηθήσω ….. που χτύπησες την ρώτησα ….. γλίστρησα στην καμένη γη ,και στην αδιαφορία των ανθρώπων για αυτό τον τόπο …δεν είμαι μαθημένη να περπατώ στα κακοτράχαλα αποκαΐδια και στα σπασμένα μνήματα των ηρώων μου….! Τους προστάτεψα αυτούς τους ανθρώπους …. Τους έδωσα την αγάπη μου …. Τους έδωσα γνώσεις , τέχνες , πολιτισμό , προϋποθέσεις να φτάσουν ψηλά με φιλοσοφία, με ένδοξη ιστορία και νίκες σε άσπονδους εχθρούς , και αυτοί….. αυτοί …..ενα δάκρυ κύλησε από τα μάτια της και πέφτοντας στη γη φύτρωσαν μικρά ανθάκια που μετά από λίγο μαράθηκαν ….. δεν το έκαναν από κακία της είπα …ίσως από άγνοια …θέλησα να δικαιολογηθώ ! αμέσως μετά σηκώθηκε και βυθισμένη στις σκέψεις της απομακρύνθηκε κουτσαίνοντας αλλά όμορφη όπως πάντα ….. μου ήλθαν μνήμες από τα λόγια του παππού μου ,πριν χρόνια ….να την προστατεύεις την Ελλάδα μας να την σέβεσαι μου είχε πει ….χωρίς να προλάβω να της πω συγνώμη είχε χαθεί σε μια συστάδα του δάσους αφήνοντας με μόνο……. Έκτοτε δεν την ξαναείδα ….!
Σήμερα σηκώνω τα μάτια ψηλά αλλά δεν βλέπω τα άστρα από το φόρεμα της ….. κοιτάζω ολόγυρα και βλέπω αδιάφορους ανθρώπους να τρέχουν βιαστικά δεξιά αριστερά με σκυμμένο το κεφάλι από προβλήματα …. Κατακτητές να καταστρέφουν κάθε κομμάτι αυτού του τόπου για την ικανοποίηση της απληστίας και ματαιοδοξίας τους ….να πουλάνε και να αγοράζουν κάθε κομμάτι αυτής της Γής ….ανθρώπους να ασεβούν στα σύμβολά της …. Να μην μιλάνε τη γλώσσα της …. Να βυθίζονται σε μια μοναξιά και σήψη και όλο αυτό να έχει μια δυσοσμία θανάτου ….. γυρνάω από τόπο σε τόπο ψάχνοντας για εκείνη …ψάχνοντας για την Ελλάδα μου που τόσο αγαπώ ….. φευγαλέα μου έρχεται κάπου κάπου η μυρωδιά από το άρωμα της όμως χάνετε μπερδεμένη με τις φωτιές που κατάκαινε κάθε γωνιά της πατρίδας μου …… άλλες φορές έχω την εντύπωση ότι βλέπω την άκρη από το πέπλο της …. Μα μπαίνει μπροστά η ασέβεια και τα θεόρατα κτήρια των μεγιστάνων του πλούτου ….. όμως …. Εκεί στα όνειρα μου είναι πάντα όπως παλιά …όπως την πρώτη φορά που την πρωτοείδα ….. αγέρωχη …λυγερόκορμη …..λουσμένη με το φώς των αστεριών , να τραγουδάει ύμνους για τους πεσόντες ήρωες της φυλής μας ….. να περπατά στα βουνά και τις ράχες της Κρήτης , του Πηλίου , του Ολύμπου ….. να λούζετε στα καταγάλανα νερά των πελάγων μας …. ! την βλέπω κάθε φορά στο ανέμισμα της σημαίας του πατέρα Ιωσήφ (Χρήστου μπαϊρακτάρη) να χαιρετίζει και να εμψυχώνει τα παλληκάρια μας με τα σιδερένια πουλιά …τους αετόκαρδους….! Την βλέπω στους Δελφούς , το Σούνιο , την Ολυμπία να καταθέτει φόρο τιμής στον Λεωνίδα , στον Αλέξανδρο και τον Καραϊσκάκη….. και στα μάτια ,σαν σπίθα ….. απλών μα καθαρών ανθρώπων ….. θέλω να την βλέπω στα μάτια κάθε έλληνα αδελφού μου ….. κάθε Έλληνα αδελφού μου καθώς αφήνομαι άλλη μια φορά στην αγκαλιά του μορφέα …ελπίζοντας και προσμένοντας …….!
Γεωργιος Ροδοπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου